بریده‌ای از کتاب نیایش اثر علی شریعتی

انسانی که در زندگی درگیری ندارد، تلاش و مبارزه و رنج نیاز و کمبود ندارد، امید ندارد، هدف ندارد و در نتیجه معنی ندارد، زندگی‎اش جهت ندارد، وجودش تعهد ندارد، ماندنش و بودنش بهانه ندارد، جهان نیز برایش مفهوم ندارد، طبیعت به بیهودگی می‎رسد، به پوچی معتقد می‎شود، همه چیز را، انسان را و جهان را عبث می‎بیند.