بریده‌ای از کتاب یک عاشقانه ی آرام اثر نادر ابراهیمی

عشق، حرکت دو نفر، مشتاقانه، به سوی هم نیست، بلکه حرکت دو نفر در کنار هم است؛ ما با شور و هیجان و شتاب گیاهی را که عاشقش بودیم و اسمش عشق بود کاشتیم؛ اما قطره‌ای آب پای آن نچکاندیم - جوی باریک سیرکننده که هیچ؛ و آنگاه مبهوت این ماندیم که چرا گیاه مقدس ما در روند خشک شدن است؛ و بعد عصبانی شدیم، و رنجیده، و افسرده و صدای مان به خانه ی همسایه رفت...