بریده‌ای از کتاب من یک لاک پشتم اثر علی علی بیگی

《اولین چیزی که از پدر به ذهنم می‌آید این است که هیچ وقت خوب نخواهد شد. - میبینی حال و روز من رو؟ حرفش را می‌خورد.انگار بغضش گرفته.آه می‌کشد. - لااقل تو برو دَرس‌ت رو بخوون دلم برایش می‌سوزد. آلوچه می‌کنم و می‌خورم. باز چیزی نمی‌گویم. - دست و صورتت خوب شده؟ " آره خوبِ خوب شده! بهتر از این نمی‌شه. خودش می‌زنه؛ خودش هم می‌پرسه خوب شده؟" هیچ‌کدام را نمی‌گویم. فقط می‌گویم: آره! می دانم تقصیری ندارد. بغضم می‌گیرد. کاش این سوال را نمی‌پرسید. - ایاز بابا ببخش! سرش را روی زانویش می‌گذارد و گریه می‌کند. نمی‌دانم چه کار کنم. چرا باید پدر، زیر پای من گریه بکند؟ از خودم بدم می‌آید...》