بریده‌ای از کتاب فرزندان ما جواهرند ولی ما آهنگریم اثر مسلم تسابحجی

همه پدران و مادران فرزندان خود را بدون قید و شرط دوست دارند؛ اما مشکل اساسی که این اعتماد را مختل می‌کند این است که فرزندان این واقعیت را نمی‌دانند. اگر از کودکان بپرسید پدر و مادرتان چه زمانی شما را دوست دارند فهرستی از کارهای کم و بیش ناممکن را می‌آورند که باید انجام دهند تا پدر و مادرشان آنان را دوست داشته باشند کودکان اغلب به آنچه در ذهن دارند گرایش پیدا می‌کنند. اگر کودکی خیال کند که مادرش تنها و تنها در صورتی او را دوست خواهد داشت که همیشه سرآمد باشد، در همه کارها از مادرش پیروی کند ،غذایی را بخورد که مادرش دوست دارد، از دست زدن به بسیاری از کارهایی که برای او خوشایند است دوری کند ،یا ساعات طولانی درس بخواند ،اگر چنین تصوری بر ذهن او حاکم باشد احساس سرخوردگی می‌کند و از اینکه بتواند دل مادرش را به دست آورد ناامید می‌شود. در این هنگام است که اعتماد به مادرش را ز دست می‌دهد. زمانی فرزندت را بدون قید و شرط دوست داری که از او بپرسی :«من چه زمانی تو را دوست دارم ؟»و او در جواب بگوید:« همیشه هر کاری هم انجام دهم باز هم تو مرا دوست داری »و اگر از او بپرسی:« چرا من تو را دوست دارم ؟»در جواب بگوید:« چون من فرزند تو هستم.»