این کتاب رو خیلی وقت بود که داشتم، اما مایل به خوندنش نبودم تا اینکه یک روز بازش کردم و با این جمله مواجه شدم:«من مرده‌ام» از اون موقع جذب کتابش شدم و خوب واقعا کتاب قشنگی بود با این که روای‌های متعددی داشت، اما گیج‌کننده نبود و به نظرم قشنگی داستانش به خاطر لحن عامیانه و صحبت با مخاطب بود. راجع به بدیش هم فارغ از هر چیزی به نظرم طولانی بودن برخی از فصل‌ها بود 
      

        مثل همه کتاب‌های فریدا مک فادن فضا سازی و شخصیت پردازی خوبی داشت، اما قابل حدس بود که این جذابیت کتاب  رو کم کرده 
      

        کتاب عالیه بود. شخصیت سازی و فضا سازی و تعلیق خیلی خوبی داشت. به طور کلی هیچ وقت دروغ نگو از اون دسته کتاب‌های که دقم داد. هربار با خودم می‌گفتم  یعنی چی، بعدش چی میشه و وقتی گره داستان باز شد، داستان رو رها کردم و فقط به نقطه‌ای خیره شدم.  
      

        کتاب‌های مک فادن دقیقا همان چیزی هستند که هیجان من را بیدار می‌کند. از مک فادن اثرهای زیادی خواندم و این داستان هم مثل بقیه داستان‌هایش به دلم نشست.