می‌بینی؟ مثل ستاره پخش‌مان کرده‌اند توی این صفحه سیاه که هر کدام‌مان جایی برای خودمان سوسو بزنیم که مثلا هستیم. اما نمی‌دانیم در کدام منظومه می‌چرخیم، برای چی می‌چرخیم، و چقدر می‌چرخیم.

ابن مشغله، در سرزمین سبز کودکی‌هایش، می‌توانست زیر درخت نارنجی بنشیند و روزها و روزها به این تحفه‌ی چند روزه بیندیشد؛ و چنین نیز کرد: «قلب خاک خوبی دارد. در برابر هر دانه که در آن بنشانی هزار دانه پس می‌دهد. اگر ذره‌یی نفرت کاشتی، خروارها نفرت درو خواهی کرد و اگر دانه‌یی از محبت نشاندی خرمن‌ها برخواهی داشت...» ابن مشغله در آن شهر آرام و در آن یک سال آرام، کوشید که خاک قلب را به دانه‌های خوب معتاد کند.