راستش داستان‌نویس یا شاعری که بیشتر از هزار کتاب در کتابخانه‌اش داشته باشد مشکوک است. از خودم می‌پرسم چنین آدمی برای چه می‌نویسد. تنها مقصود نوشتن تسکین درد فقدان چیزی خواندنی است. وقتی جایی خالی، جای خالی خاصی، را در کتابخانه‌مان می‌بینیم دلیل کافی داریم که قلم برداریم و به برازنده‌ترین شکل ممکن خودمان آن را بنویسیم. نوشتن برای جبران کاستی‌ها. نوشتن برای استمرار خواندن.