در ابتدا واقعا نمی خواستم به خاطر حجم زیادو البته تاریخی بودن کتاب شروعش کنم.
ولی وقتی یکم خوندم قلم محشر نوویسنده درگیرم کرد، کتاب رمان بود و این یک امتیاز بزرگ برای من بود. لحن و ادبیات کتاب علاوه بر رساندن این نکته که گفته های کتاب از زمانی دور است بسیار روان، رسا و خوش خوان بود.
در طول کتاب لذت بردم. _آخر کتاب واقعا حرص خوردم_ 
یک نکته دیگر به میان نیاوردن تیکه های ملاقات صریح با امام بود، البته که نشان دهنده احترام بود ولی بیشتر به شکل ضعف نویسنده به چشم می آمد (تنها نکته ی منفی ای که به چشمم اومد)
        

          از آن کتاب هایی که روندشان را قربانی آن هیجان می کنند‌. البته برایم جذاب بود.
فقط یک نکته این بود که چرا در دلم طرفدار شخصیت اصلی ها بودم؟ آنها نباید به جزای کارشان برسد؟ اینکه نویسنده طرف شر زا خیر جلوه داده بود احساسات عجیبی برایم داشت.
        

          ترکیب یک داستان درام بسیار سطح پایین با ماجرایی از عنایت حضرت مهدی.
کلا در طول داستان مدام احساس می کردم، نویسنده می خواهد با ماجرای عنایتی که در متن مخلوط کرده به داستانش معنا ببخشد. ولی در کل نه برایم اثر گذار بود و نه خوشایند.
اگر فقط بخواهم در مورد داستان هم نظری بدهم پایان بسیار بسیار خارج از چارچوبش روند کمی قابل قبول داستان را هم کاملا خراب کرد.
        

          باید دوباره و چند باره بخوانمش. چیزهایی هست که نباید فراموش کنم. آینه‌هایی دارد که باید مجدداً رو به رویم بگیرم.