و این واقعیتی‌ست در بخش اعظم زندگی انسان، هنوز، غریزه میگوید «آری»، اراده فریاد میکشد «نه»، و انسان، غالبا «آریِ» غریزه را همچون فرمانی تردیدناپذیر می‌شنود و می‌پذیرد و خود را از شرّ مشقّاتِ انتخابِ آگاهانه‌ی ارادی خلاص میکند؛ حال آنکه تباهیِ روح، در آستینِ بسیاری از همین «آری» هاست و آرامشِ حقیقی، زاده‌ی اراده‌ی مُتمرّد.

آب پاکی را روی دستهایت بریزم برادر جان! ما برای مُردن روی این خاک، خلق شده‌ییم. خداوند، ما را، برای جنگیدن به خاطر این سرزمین، خون خوردن به خاطر این سرزمین، درد کشیدن و اشک ریختن به خاطر این سرزمین، و جان کندن و جان دادن در این سرزمین آفریده‌است. اگر چیزی به نام سرنوشت وجود داشته باشد، این، سرنوشت ماست...

ما زائر دلشکسته‌ی این خاکیم. اگر دمی امید را رها نکردیم ، نه بدان دلیل بود که آن را در خود داشتیم؛ بل بدان سبب بود که امید را چون ودیعه‌یی به دست ما سپرده بودند تا به دست دیگران بسپاریم.

الهام، احتمالاً، یک احساسِ غنی شده‌است؛ احساسِ فشرده و انباشته تحت تأثیرِ چیزی، در حدّ مقدوراتْ سرباز میکند. آب، پُشتِ سَدّی انباشته می‌شود، آنقدر که سَد، در لحظه‌یی تاب نمی‌آورد، می‌شکافد، فرو می‌ریزد، و تهاجمِ آبِ بیتابْ آغاز می‌شود. باید که آبی، سَدّی، و امکانِ شکستنی وجود داشته باشد که آب، سد را بشکند، و ناگهان، سِیلی خروشانْ پدید آورد.