افراد فقیر به دلیل مشغله ذهنی فراوان فرصت شرکت در کلاس های آموزشی یا برنامه های واکسیناسیون را ندارند.یکی از عمده ترین دلیل های نرفتن و انصراف از این کلاس ها  پی در پی بودن مطالب هست و اگر فرد یک کلاس را نمی‌رفت باقی مطالب را نمیتوانست یاد بگیرد.بنابراین بهتر است دوره های موازی بگذارند یعنی یک روز هفته مخصوص  مثلا جلسه ۷باشد ۴ شنبه جلسه ۱۰ و جمعه جلسه ۱۲ تا فرد هروقت عقب افتاد ادامه جلسات را اینگونه پیگیری  کند
        

          کمیابی هایی که به خاطر  اختیارات و تصمیمات خودمان ایجاد می‌شوند را میتوان تا حدی کنترل کرد و کاهش داد؛ اما فقر اجباری جای چنین جبرانی ندارد.از سوی دیگر فقیری که جای جبران نداشته باشد  نمیتواند از خواسته هایش بزند زیرا آنها اساسی هستند.
        

          این قسمت ها به این توجه داشت که وقتی سعی میکنیم روی یک چیز تمرکز کنیم و درست انجام بدیم بدتر می‌شود. مثلا سعی می‌کنیم به اهنگ فکر نکنیم و همش آن اهنگ پلی میشه.افراد تنها که دچار کمبود اجتماعی هستند در قرار ملاقات هایی که دارند همیشه روی این تمرکز می‌کنند که خوب بنظر برسند و اصلا توجهی ندارند که فرد مقابل چه چیزی می‌گوید. درنتیجه قرار خوب پیش نمیره.
        

          این صفحات راجب ژانگولر بازی صحبت میکرد که در کل مفهومش این بود که وقتی دچار کمیابی هستیم فقط نوک بینی خودمون میبینیم ،آینده نگر نیستیم و حتی آینده نزدیک (هفته بعد)را هم مدنظر قرار نمیدیم.این باعث میشه وقتی به کارهایی که قرار بود توی هفته بعد انجام بدی نزدیک میشی ،حس شوک،اضطرار و استرس یک کار جدید داشته باشی؛درصورتی که ما از هفته قبل میتونستیم پیش زمینه ای از آن کار را داشته باشیم تا اینگونه شوکه نشویم.