حرف اصلی من اینه: ما باید وظایفی رو که برا آرامش دادن به دیگران داریم، تشخیص بدیم و بهشون عمل کنیم. بعدشم دیگه نگران نتیجه نباشیم و نتیجه رو به خدا بسپاریم.

گلایه مند نبودن، خودش یه مرحله از رشده.

اگه هر کسی حسّ تشکّر از دیگران، تو وجودش تقویت بشه، خیلی از مشکلامون تو رابطه با دیگران حل میشه.