ملاک ها برای ما گم شده اند و از دست رفته اند . همان فاطمه ای که معتقد است سعادت زن در این است که کسی او را نبیند و او‌کسی را نبیند ، همین فاطمه هنگامی که حقی مطرح است و خلق به ظلمی دچار شده اند داد می‌زند و فریاد می‌کند و طوری خلق را خلق را به محاجه می‌کشاند و با احتجاجش محکوم می‌کند که گویا رسول از خاک سر برداشته

محمد در مدینه و پس از سال ها کوشش و کاوش در روح ها و اعماق جان انسان ها در آن سال ها و پس از آن همه تلاش ، حجاب را مطرح می‌کند

وقتی یافتم که چه کسی هستم و فهمیدم خلق کیست و به کجا باید حرکت کند ، دیگر نمیتوانم سنگ راه باشم دیگر به این استعمار و استثمار نمی‌توانم مشغول باشم

ما بدون اینکه زمینه ای آماده کرده باشیم ، بدون اینکه مغز ها را به آگاهی و شناخت و دل ها را به عشق و عقیده ای رسانده باشیم حجاب می‌خواهیم . این خیلی سطحی نگری است که بخواهیم چادری بر سری بیندازیم بدون اینکه در آن سر و مغز حرکت و شناختی به وجود آورده باشیم چه سودی دارد به جز خستگی و سنگینی و نفرت و انزجار؟

دین به خاطر اینکه بتواند بار احکام سنگین و نظام های وسیع را تحمل کند به ریشه هایی احتیاج دارد و به" زمینه هایی" . این زمینه از تفکر شروع می‌شود؛ تفکر در انسان و در جهان و در "نقش انسان در جهان " مادامی که این زمینه و این ریشه نباشد احکام دوام ندارد ، عادت و سنت خواهد بود و هیچ سنت و عادتی نمی‌تواند دوام بیاورد