لاک در یادداشت‌های روزانه‌اش در ۱۶۷۷: ما در وضعیت میان‌مایگی زندگی می‌کنیم. مخلوقات محدود و متناهی به قوا و قابلیت هایی تجهیز شده‌اند که نیک درخور و مناسب بعضی اغراض افتاده‌اند و لکن سخت بی‌تناسب‌اند با گستره‌ی پهناور امور.

وجود، یک چیز نیست و بنابراین زمان‌مند نیست اما به مثابه حضوری که توسط زمان تحقق دارد، متعین می‌شود. زمان یک چیز نیست و بنابراین چیزی نیست که موجود باشد، اما زمان در گذرش، بادوام و پایدار باقی می‌ماند بدون اینکه خودش همچون موجودی که در زمان است، زمان‌مند باشد. وجود و زمان یکدیگر را متقابلاً تعین می‌بخشند. با این‌حال، نه وجود را می‌توان به مثابه امری زمان‌مند مورد بحث قرار داد و نه از زمان می‌توان به مثابه یک موجود سخن گفت. اگر اینها را در نظر داشته باشیم، خودمان را در گزاره‌هایی ناسازگار و متناقض خواهیم یافت.

اغلب برای روشن کردن ایده‌ی جریان، یا گذر ادعایی زمان، از استعاره‌ی رودخانه‌ی زمان استفاده می‌شود. این تصویر، حتی در مقام استعاره، قدری ناروشن است. آیا ما در کناره‌ی رود قرار داریم و تلاطم رویدادها را تماشا می‌کنیم، یا خود رودخانه‌ایم و همراه رویدادها حرکت می‌کنیم؟ تمایز میان این دو تصویرسازی احتمالاً بازنماینده‌ی هیچ تفاوتی واقعی در مورد گذر زمان نیست.

ما در این جهان گویی در کارستانی بزرگ هستیم که در آن انگیزه‌ها و علت‌های راستین هر رویدادی یکسره از دیده‌ی ما پنهان است. نه چندان فرزانه‌ایم که کارها را پیش‌بینی کنیم و نه چندان توانا که از بلاهایی که هردَم ما را تهدید می‌کنند، پیشی گیریم.