حالا در زمانه ای هستیم که روشن فکران انسان را به فرد گرایی تشویق می کنند و جامعه مفهومی است از انسان های جدا از هم. نادر را از سیمین جدا می کنند و به « جدایی» جایزه می دهند! ثمره و نتیجه فردیت، انسان های جزیره ای هستند که به هیچ چیز کاری ندارند جز خودشان. وطن و عقیده و انسان برایشان مفهمومی ندارد.

صیونیزم نیچه‌ای فقط صیونیزم سیاسی نبود که هرصل بنیان نهاد و دیگرانی پس گرفتند. هر سیاستی تبلیغات، ادبیات و فرهنگ خود را نیاز دارد . همانطور که شعر ادلشتات لازم بود تا اعتراض یهودی شود، اینجا هم شعر، داستان، یادداشت‌های ادبی و حتی طنز لازم بود تا صیونیزم به عنوان یک جنبش یهودی مبتنی بر اراده معطوف به قدرت بتواند توده‌ها را به حرکت درآورد . اگر تبلیغات و ادبیات و فرهنگ متناسب پدید نمی‌آمد ، خیلی زود صیونیزم یک ارتداد یهودی سخیف متناسب با اوضاع آشفته روزگار تلقی می‌شد و با چند ردیه و فتوا کارش به ناکجا آباد می‌کشید .

بعضی ها در خلوت خودشان آن قدر به دنبال خورشید می دوند که آخر سر، ماه می شوند.

حافظه تاریخ اثبات کرده که هر گاه علیِ بر حقی ظهور کند، مردمان بسیاری در حسادت او خود را در قفس تاریک خودخواهی ها به صُلابه می کشند.

چشمم که به ورودی سهله از جاده اصلی افتاد، یاد شیفتگی و سرمستی اش به امام عصر افتادم. در قیامش، در قعودش، در تغییر هر حالی به حال دیگرش، کلمه یا صاحب الزمان را بر زبان جاری می‌کرد. فهم و درک او از مقام امام عصر و تشرف خدمت او، شهود تجلی اسمای حسنای الهی بود؛ از این رو در جواب کسی که پرسید: " آیا شما به خدمت امام عصر مشرف شده اید؟" فرمود: " کور است هر چشمی که صبح از خواب بیدار شود و در اولین نظر نگاهش به امام زمانش نیفتد." از زبان سید محمد حسین طباطبایی