عنوان کتاب اساسا رویکرد و ایده اصلی کتاب را فاش می‌کند، اما چیزی که برای من جالب است، و در قسمت‌هایی که نویسنده در مورد ایران صحبت کرده بیشتر نمایان می‌شود، احتمالا یه این دلیل که خواننده ایرانی کتاب هستم، این است که حتی در نقد عملکرد دولت‌های اروپایی و مشخصا بریتانیا در خصوص تغییرات تنش‌زای خاورمیانه بعد از جنگ جهانی اول،  نویسنده نمی‌تواند رویکرد استکباری خود را نسبت به کشورها و مردمانی که در مورد آنها صحبت می‌کند کنار بگذارد.  گویی آنچه از آن سخن می‌گوید نه مردمانی با گوشت و پوست و استخوان و نه کشورهایی با میراث و تمدنی  پیش از ورود مستکبران، که قطعات پازل هستند که گاهی به اشتباه کنار هم قرار گرفته‌اند، جایی بیرون از جهان، جایی غیر از "غرب".