بخاطر تمام کارهای مفیدی که می‌توانسته در زندگی انجام بدهد و نداده بود، وجودش را دلتنگی بی‌پایانی گرفت.

برای تشریح جنگ به آن همه لغت احتیاج ندارد درحالیکه فقط یک کلمه کافی بود. 《ترس》

آن را چیزی می‌دانست که خودش واقعا نمی‌توانست تعریفی از آن ارائه بدهد و آن را به صورت مبهم مربوط به از بین رفتن تدریجی آن زمان می‌دانست. می‌گفت:این روزها دیگر سال هم مانند زمان‌های قدیم نمی‌گذرد. حس می‌کرد حقایق روزمره زندگی از میان دستانش لیز خورده و می‌رود.

مرگ برایش موضوع مهمی نبود ولی زندگی چرا.

جنگ که تنها کلمه ای بود برای تشریح موقعیتی مبهم و دوردست، تبدیل به حقیقتی غم انگیز شده بود.