میگوید:چرا اینطوری میخندی؟!
گیج میشوم از این فعل مغرد!
سریع لبخندم را می‌خورم،معذب نگاهم را به میز میدوزم.
گیج میپرسم:چطوری؟!
با جمله اش قلبم از هم پاشید!
-یه جوری که انگار فقط تو بلدی بخندی!
      

        اولاش خیلی مبهم بود،اما کمی که گذشت بسیار خواندنی شد.
طوری که کنجکاو می‌شدی ادامش رو بدونی.
سوگند داستان با اینکه بسیار درد کشیده بود اما باز هم در مقابل نیش و کنایه های رادوین کم نیاورد.
و در آخر؛
زیبا بود!