دوبلینی‌ها دقیقا همان کتاب داستانهای کوتاه جویس ترجمه احمد گلشیری نشر نگاه است. خودم هم اول نمی‌دانستم و وقتی هر دو‌کتاب را خریدم فهمیدم! برای همین یادداشتی را که برای آن کتاب نوشته‌ام اینجا هم می‌آورم:
به نظرم داستانهای جویس را باید همراه نقدهاش خواند. یادم است برای اولین بار که میخوندمشان ته داستانها یک «که چی؟» بزرگ ته ذهنم باقی می‌ماند. به‌نظرم داستانها بی‌مقدمه تمام می‌شد. اما با خواندن نقدها و شاگری بیشتر سر کلاس اساتید متوجه لایه‌های داستانی‌شان شدم‌و‌لذت بردم. در  داستانهای کوتاه جویس  منتظر کشمکش بیرونی نباید بود، اتفاقات اصلی معمولا در درون شخصیت‌ها رخ می‌دهد. دیالوگ‌نویسی های جویس را هم به شدت دوست دارم،دیالوگهایی پیش‌برده، طبیعی و متناسب با شخصیت‌ها. بعضی از داستانها از شدن دیالوگ‌محور بودن تا حد نمایشنامه شدن پیش می‌روند. مثل داستان روز عشقه در انتخابات و بخشایش (که البته در این کتاب احتمالا چیزهای دیگری ترجمه شده‌اند)
      

        به نظرم داستانهای جویس را باید همراه نقدهاش خواند. یادم است برای اولین بار که میخوندمشان ته داستانها یک «که چی؟» بزرگ ته ذهنم باقی می‌ماند. به‌نظرم داستانها بی‌مقدمه تمام می‌شد. اما با خواندن نقدها و شاگری بیشتر سر کلاس اساتید متوجه لایه‌های داستانی‌شان شدم‌و‌لذت بردم. در  داستانهای کوتاه جویس  منتظر کشمکش بیرونی نباید بود، اتفاقات اصلی معمولا در درون شخصیت‌ها رخ می‌دهد. دیالوگ‌نویسی های جویس را هم به شدت دوست دارم،دیالوگهایی پیش‌برده، طبیعی و متناسب با شخصیت‌ها. بعضی از داستانها از شدن دیالوگ‌محور بودن تا حد نمایشنامه شدن پیش می‌روند. مثل داستان روز عشقه در انتخابات و بخشایش
      

        چیزی که در این کتاب برایم آموزنده بود، موضوع داستان ها بود. اینکه برای خلق یک داستان نیاز به اتفاقات عجیب و غریب نداریم. گاهی پیش‌پا افتادن‌ترین احساسات یا وقایع روزمره می‌توانند دستمایه خلق یک داستان باشند. فقط به عنوان یک مادر داستان بچه مردم اذیتم کرد و هنوز احساساتم بعد خواندن این داستان و یاد‌اوری‌اش ملتهب می‌شود.