او دستم را با ملایمت فشار داد و ما در حالت بی‌وزنی در فضا به پرواز در‌آمدیم، انگار در کهکشان راه شیری شیر می‌خوردیم و تمام کهکشان ها به ما تعلق داشتند...

اما آخرین چیزی که انسان محکم نگه می‌دارد اغلب دست کسی است.

شب‌ها همه‌ی فکر ها به سرم حمله‌ور می‌شدند و وحشیانه در مغزم می‌چرخیدند.

رنج بردن باعث فهمیدن می‌شود و ذهن را به تلاش برای شناختن وا می‌دارد....اما وقتی به فهمیدن و درک رسیدی از آن به بعد دیگر خود فهمیدن باعث رنجت می‌شود.