معاويه آنقدر با صداى بلند ناسزا مى گويد كه ديگر خسته مى شود، اكنون نوبت آن است كه امام حسن(عليه السلام) جواب بدهد :اى كسى كه حضرتعلى(عليه السلام) را به بدى ياد كردى ، بدان كه من حسن هستم و تو معاويه ، پدر من علىّ است و پدر تو ابو سفيان !مادر من فاطمه دختر پيامبر است و مادر تو هند جگر خوار !جدّ من محمّد است و جدّ تو حَرْب !خدايا ! تو آن كسى را لعنت كن كه حسب و نسبش از ديگرى پست تر است !()ناگهان صداى «آمين» در فضاى مسجد مى پيچد .سكوت بار ديگر مجلس را فرا مى گيرد، معاويه سر خود را پايين انداخته است .

آرى شب قدر كه فرا مى رسد فرشتگان بر من نازل مى شوند و پرونده سرنوشت همه مخلوقات را به نزد من مى آورند، حكومت حقيقى در شب قدر است .

امام براى او سوره قدر را مى خواند .( انّا انزلناه فى ليلة القدر، و ما ادريك ما ليلة القدر)اى سفيان، بدان كه شب قدر بهتر از هزار ماه حكومت بنى اميّه است .()امام مى خواهد به او بفهماند كه نگاه به حكومت ظاهرى معاويه نكن، درست است كه او اكنون بر تمام كشورهاى اسلامى حكومت دارد ; امّا حكومت واقعى از آنِ امام است .

مردم كوفه عجب مردمى هستند، يك زمان حضرتعلى(عليه السلام) را مجبور كردند تا در صفين جنگ را متوقّف كند و بعد از آن به او گفتند كه به خاطر اين كه سخن ما را قبول كردى كافر شدى، اكنون هم، چون سخن صلح را از امام حسن(عليه السلام) مى شنوند، قصد جان او را نموده اند .

كيسه هاى طلاى سرخ، حكومت و رياست و دختر معاويه، همه اينها را مى توان با ريختن خون امام حسن(عليه السلام) بدست آورد .امان از دوستى و محبت دنيا !معاويه مردم زمانه خود را به خوبى مى شناخت، مى دانست كه آنها عاشق پول و رياست هستند .به راستى كه محبّت به دنيا، ريشه همه پليدى ها و پستى هاست!بار خدايا ! ما به تو پناه مى بريم از اين كه دنيا را معشوق و محبوب خود قرار دهيم .