این کتاب را در چالش خنکای کتابی نشر اطراف انتخاب کردم و خواندم. از قبل نظرات را در مورد این کتاب خوانده بودم و دوست داشتم زمان مناسبی برسد که شروعش کنم باید بگویم در بهترین زمان ممکن خواندمش.  از قبل چند جستار خوانده بودم و از سبکی که برایم تازگی داشته بود خوشم آمده بود اما تا به حال جستار رعد آسا نخوانده بودم. وقتی کتاب را شروع کردم از جستارهای اولیه کتاب خیلی خوشم آمد و دوست داشتم بیشتر و بیشتر بخوانم اما همه جستار ها در یک سطح نبودند و آن کشش اولیه کم کم از بین رفت. اما نگاه جالب نویسنده به موضوعات برایم خیلی جذاب بود مخصوصا که ایده و محتوای واحد هر کدام از جستار ها واژه، نویسندگی و کلمات بود موضوعات مورد علاقه ام که همیشه درموردشان کنجکاوم و کنجکاو باقی می مانم این کتاب شروع خوبی بود برای ادامه سفر خوانشم در دنیای جستارها و ناداستان ها. 
      

        مهمانی شام بهترین چیزی است که من تا به حال نوشته ام؛ چیزی که فکر می کنم قصور من نویسنده را توجیه کند: این «روش»  لعنتی است. چون فکر نمی کنم کسی بتواند از مسیری دیگر به این عواطف خاص برسد. 
این جملات، جملات خود نویسنده درمورد کتابش است که در نامه ای به دوستش ویتا نوشته بود که برای خودم خواندنش جالب آمد اما اگر بخواهم نظر خودم را درمورد کتاب بگویم:  
اولین باری بود که کتابی می خواندم که از تکنیک جریان سیال ذهن در آن استفاده شده بود همین موضوع باعث شده بود که کتاب به تجربه ای تازه و جالب تبدیل شود همچنین سبب شد که اولین فصل کتاب را کند تر بخوانم تا متوجه متن شوم اینکه میدانستم در ذهن هر کدام از شخصیت ها چه می گذرد برایم از همه بخش ها لذت بخش تر بود و تقابل لی لی و خانم رمزی به خصوص در مهمانی شام این دو شخصیت را به شخصیت های دوست داشتنی در ذهنم تبدیل کرد. 
این کتاب برایم به لیست کتاب هایی که باید دوباره خوانده شوند اضافه شد تا بار بعدی با تمرکز بیشتری داستان شخصیت ها را دنبال کنم.
در آخر کتاب را به همه کسانی که دوست دارند عواطف انسانی را بیش از پیش حس کنند پیشنهاد میکنم.