او نيز از آدم هاى «عادى» بود و رؤياى غير عادى بودن مى پرورد اما به زودى دريافت كه در وجودش ذرّه‌ای جوهر اصالت نيست.

كجاست كه رذالت هاى كوچک صورت نگیرد؟ آدم نبايد خيال پرداز باشد.

اگر فرصتى پيش مى آمد حتى به حقيرترين رذالت تن مى داد تا به چیزی از آنچه خوابش را مى ديد دست يابد، اما از قضا به مرز عمل نرسيده شرافتش گل مى كرد و او را از ارتكاب رذالت بازمى داشت.

«عمر خود را عبث براى چه تلف كردم. دست و پای خود را با چه قيودى بستم. چه چیزهایی باعث شدكه باروت را اختراع نكنم. اگر اين دردسرها نبود حتماً فرصت مى داشتم كه باروت اختراع كنم يا امريكارا كشف كنم. درست نمى دانم چه چیز، ولى يقين دارم كه چیزی در همين رديف اختراع يا كشف مى كردم.» برجسته ترين ویژگی اين اشخاص آن است كه تا آخر عمر نمى توانند به درستى بفهمندكه چه چیز است كه اين قدر از شوق يافتن آن بى تاب اند و تمام عمر آماده يافتن آن بوده اند.

…محرك شان همين ميل شديد آن ها است به اينكه غير از همگان باشند.