خوندنش عصبیم کرد.. برابر شده بود با زمانِ دق دادن مردم با دروغ ها‌... اما اینقدر نثر رمان جذابه که نمیشد ولش کرد. رمان توصیف کننده  آدم های خاکستری که میخوان از سرنوشت شومشون جدا شن اما بخاطر نادانی و بی سوادی و فقر و.. به بی راهه میرن.. فعالیت های سیاسی بدون منطق و برپایه احساساته و برای همین راه به جایی نمی بره..
پایانِ بازِ ادامه دارِ چرخه وارش برای من حکمِ اجبار به سیاسی بودنه والبته بی نتیجه بودنش.. همسایه ها سعی میکنه بدون جانبداری فضای دوران قبل از ملی شدن نفت رو برامون بگه و مسائل و مشکلاتمون رو به رخمون بکشه (که همین خیلی حرص میده) ولی راهکار نمیده..
کاش یه کتاب هم از این دورانِ ما بود.. میخوندیم جگرمون نمیدونم حال میومد یا میسوخت.. چرا نویسنده خوب ها از نسل ما نیستند..

پ. ن: چقدر بلور خانم اروتیکه.. تپل و سفید که شکمش مثل خمیر ورزآمده سفت است. به قول مرحوم جلال همتی: زن باید خوشگل باشه سفید و کمی چاق..
        

          این کتاب به تنهایی، مدرسه نویسندگی است.
        

          همیشه در مطالعاتم درباره جنبش چپ در ایران یک سوال بی پاسخ داشتم که باعث میشد دانسته هایم به هیچ کاری نیایند. این سوال بی پاسخ، حلقه اول زنجیر بود. اینکه اندیشه مارکسیستی چطور توانست در ایران با توده ها ارتباط برقرار کند؟ نقطه اتصال چه بود؟ قلاب ماجرا کجا گیر کرد؟ چه شد که بعد این همه سال هنوز این اندیشه اینقدر در میان دانشجویان و روشنفکران و ... نفوذ دارد؟ این را نمیفهمیدم. یعنی مثلا درباره اینکه جنبش چپ چه سیر تحولی را پشت سر گذاشته است، کلی مطلب هست. اما اینکه اصلا این اندیشه از کجا اینقدر دامنگیر شد، سوالی بود که کسی برایش جوابی نداشت. کسی برایش جوابی نداشت جز احمد محمود. همسایه ها، به فارسی آسان توضیح میدهد که چه شد که این اندیشه در ایران جدی گرفته شد. 
نویسنده آنقدر با فضای رمان آشناست که آن را سرشار از جزئیات کرده است. باورکردنی نیست. انگار هر صفحه از رمان، یک داستان کوتاه باشد با جزئیاتی که نویسنده ای کلی وقت صرفش کرده باشد. همین جزئیات است که به آدم میفهماند چپ از کجا آمد و چطور در دل مردم جا باز کرد و ماندگار شد. 
نویسنده آشکارا از مذهبی ها دل خوش ندارد. حاج شیخ علی حضور کوتاه اما پر رنگی دارد. همانطور که شربت بیدمشک را سر میکشد، سرنوشت قهرمان داستان را هم تعیین میکند. اما نویسنده با بقیه تقریبا جانب انصاف را نگه داشته است.
اما از همه اینها مهم تر، مقدمه ای است که ویراستار بر چاپ اول کتاب در سال ۵۳ نوشته است. اینجاست که آدم به قدرت خوانش متن پی میبرد. انگار که مثلا احمد محمود از دربار پهلوی سفارش گرفته باشد برای نوشتن کتاب. و تو میبینی که چطور میشود با یک مقدمه این کتاب را از دل سیستم سانسور پهلوی رد کرد و به دست چاپ سپرد. از مهدی سهرابی عزیز هم ممنونم که برایم چاپ افست کتاب را خرید که این مقدمه را هم داشته باشد و بتوانم بخوانم.
        

          کتاب تقریبا خوبی بود، پر از استعاره هایی بود که با زبون مردم کوچه بازار آمیخته شده بود،این حجم از صریحی تو کتاب های قبل از انقلاب شگفت انگیزه.
نثر بسیار فوق العاده ای بود اینکه تکرار می‌کرد خیلی چیزها رو جالب بود.
        

          زیاد خوشم نیومد