وقتی بالای سنگ ایستادی و پایین رو نگاه میکنی، فقط یه لحظه واسه پریدن خودت رو آماده حس می‌کنی. اگه این کار رو کردی اون وقت جرئتش رو داری اما اگه اون لحظه رد بشه و منتظر بشی دوباره سراغت بیاد، هیچوقت جرئتش رو پیدا نمیکنی و نمی پری...
      

        معمولی بودن سخت ترین دستاورد زندگیه :)
      

        واسه من که خیلی وقته از رمان های عاشقانه طور دور بودم، لحظات خوبی رو به وجود آورد و البته چون رگه هایی از واقعیت رو در خودش داره زیباییش  و البته غمش بیشتر شده... 
ولی اینکه یک نفر برای رسیدن به یک عشق ممنوعه تلاش کنه و سختی بکشه و در نهایت یک عاشق دیگه بیاد وسط و اون یک نفر رو با همه مشکلاتش بپذیره خیلی ایده آل و تخیلی به نظر میاد :)