"ساعتی بی دیدار تو چون سالی بر من میگذرد،
زندگی چه نکبت بار است، بی تو فقط اه میکشم و از بین میروم."
        

          سرگذشت راوی کمی برای من مبهم ولی جالب بود و من بیشترین لذت رو از صحبت های راوی بردم:
"زندگی من اصلا سرگذشتی نداشته،من جدا از همه زندگی کردم، کاملا تنها، تنها، تنهای تنها، میدانی تنها یعنی چه؟"

"و حالا که تو دنیای واقعی با تو اینقدر خوشحال بودم  دیگه خواب چی رو میخوام ببینم؟حالا حداقل میتوانم بگویم تو عمرم دو شب زندگی کرده ام."
        

          رابطه ی این دوتا باعث میشد از چشمام اکلیل بزنه بیرون⁦┐⁠(⁠￣⁠ヘ⁠￣⁠)⁠┌⁩
        

          پایان کتاب واقعا غیر قابل حدس بود و به نظر من تا انتها آن هیجان رو با خودش به همراه داشت و باهوش بودن پیپا داستان رو جالب می‌کرد.