مونتنی در رساله اش در باب مرگ پرسیده:《 چرا از آخرین روز زندگی ات می هراسی؟ بیش از روز های دیگر در مرگت سهیم نیست. آخرین گام خستگی نمی آورد، تنها خستگی را آشکار می کند.》 خیلی حق بود!

...فقط آنهایی به نتیجه خواهند رسید که با تمام وجود به سمت آن رفته‌اند.

موش کور پرسید :«لیوانِ تو نصفش پره یا نصفش خالیه؟» پسرک گفت: «فکر کنم فقط از این خوشحالم که لیوان دارم.»

می گویند چشم عاشق کور است اما این یک اصل پذیرفته شده ی احمقانه است. گاهی وقتها چشم عاشق زیادی هم میبیند.

برای آنکه خودت و دیگران را شاد کنی مهمترین چیز آن است که بی آنکه خودت را به شیوه ای عامدانه و پیچیده تطبیق دهی، خود را آزادنه و همانگونه که هستی بیان کنی و نشان دهی.

یک تأمل بکن و ببین که اگر عمر تو صد یا هزار سال باشد، چه تفاوت دارد؟ فقط تو زندهٔ همین لحظه ای و این لحظه به همه کس مساوی است. هر کس در وقتِ مرگ، همین لحظه را فُرقا می‌نماید، زیرا که گذشته معدوم [است] و آینده موجود نیست.

عجیب است که چطور حرف نزدن بهتر از حرف زدن است. سکوت، حرف های بیشتری برای گفتن دارد؛ همان طور که نبودن یک فرد، می تواند بیشتر از بودنش چشمگیر باشد

شما طردم کرده بودید، شما آدم‌ها. با آن سکوت تحقیرآمیزتان من را راندید. درست در برهه‌ای که پرشورترین احساساتم را نثارشان می‌کردم، جواب اشتیاقم را با آزار دادید و تا آخر عمر رنجیده خاطرم کردید. حالا من مسلماً حق دارم بین شما و خودم دیوار بکشم.

همیشه تاریک ترین وقت شب، لحظه های پیش از سحر است.

شبِ شرقی هیچ‌گاه مانند شبِ غربی نیست. چیزی در میان ستارگان سوسوزن و نسیم صحرا و ناله مرغ حق است که انسان غربی آن را نشنیده ...

بیا تا جهان را به بد نسپریم به کوشش همه دست نیکی بریم نباشد همی نیک و بد پایدار همان به که نیکی بود یادگار همان گنجِ دینار و کاخِ بلند نخواهد بُدن مر ترا سودمند سَخُن ماند از تو همی یادگار سَخُن را چنین خوارمایه مدار فریدون فرّخ فرشته نبود ز مُشک و ز عنبر سرشته نبود به داد و دِهش یافت آن نیکُوی تو داد و دِهش کن فِریدون تُوی

تولستوی چنین ادامه می‌دهد: تاریخ جدید مانند مرد کری است که دارد به سوال‌هایی که کسی از او نپرسیده جواب می‌دهد.

زندگی چیزی جز لحظه‌ی اکنون نیست که خودش برای همیشه از بین می‌رود.

آخر چرا نمی‌خواهید بفهمید که اصول اخلاقی عبارت از آن نیست که شما جوانی‌تان را به غل و زنجیر بکشید و بکوشید عطش و عشق به زندگی را در وجودتان خفه کنید...

آن وقت‌ها دل من چشمه زلالی بود، حالا چاهی که جنازه‌ای ته آن افتاده، جنازه امید به رستگاری انسان، امیدی که آن‌وقت‌ها زنده بود.

برای "حال دل خوب" تعریف دقیقی در هیچ لغت نامه‌ای موجود نیست اما اگر بخواهیم به زور یک معنی مشخص برایش بتراشیم باید بگوییم "حال دل خوب" عبارت است از یک حالتی که وقتی در قلب واقع میشود، آدمی مرغِ خودش را غاز میبیند، و همه چیز خوشرنگ تر از همیشه، دماغش چاق تر، خودش لاغرتر و کلا زندگی بدون آنکه تغییر خاصی کرده باشد، دل انگیز تر به نظرش می‌رسد.

آدمی دایره نیست که تنها یک مرکز داشته باشد. بلکه آدمی به شکل بیضی دو مرکز دارد، یک مرکزش عمل اوست و مرکز دیگرش اندیشه او...