اجازه بدید مستقیم برم سر اصل مطلب و سرتون رو درد نیارم؛
اگه بخوام تعارف هارو بزارم کنار و نظر صادقانم رو بگم، این کتاب هم از لحاظ فضاسازی، شخصیت پردازی، فلش بک ها، دیالوگ ها و مونولوگ ها، توصیفات، علائم نگراشی، خوانش و قلم نویسنده، واقعا بینظیره. 
و اتفاقی که از آغاز تا پایان این کتاب، داستان رو پشتیبانی میکرده و روند داستان بر پایه اون پیش میره، این هست که داستان از دیدگاه چند شخصیت روایت میشه و این واقعا هنر نویسنده رو نشون میده و این کار اصلا آسون نیست. 
دومین نکته اینه که این کتاب یه داستان توصیف‌محور داره و نویسنده با هنرمندی تمام، از توضیح جزئیات اضافی خودداری کرده و با توصیفات کامل و بی نقصش مارو توی داستان کتاب میبره و کاری میکنه با تمام داستان ارتباط بگیریم. 
این کتاب جوریه که روح و جسم و روانت رو تسخیر میکنه.
و من با خوندن انتقام برای بار هزارم درک کردم که نویسنده های ایرانی داستان نمینویسن، بلکه شاهکار خلق میکنند.
و رسیدیم به پایان و کوتاه میگم.
انتقام زیباست و انتقام زیباتر؛