عشق نیاز به هیچ تعریف و توصیفی ندارد،عشق به خودیِ خود یک دنیاست. یا درست در مرکزش هستی یا خارج از آن، در حسرتش...!

آنچه از مرگ نائوکو آموختم این بود : هیچ حقیقتی نمی‌تواند غمی را که در فقدان عزیزی حس میکنیم برطرف کند. تنها کاری که از دستمان بر می آید، دیدن آن تا انتها و آموختن چیزی از آن است. اما چیزی که می آموزیم در رویارویی با غم بعدی که بی خبر می آید کمکی به ما نخواهد کرد.

ترس از عشق همان ترس از زندگی است و کسی که از زندگی بترسد مرده‌ای بیش نیست.

شهرزاد فقط به این دلیل زنده ماند که توانست شاه را در حالتی نگه دارد که مدام بگوید""بعد چه خواهد شد...؟!""

اشک از چشم‌هایم جاری شد و حس کردم که هرگز بند نمی‌آید ، اما هر چقدر هم که گریه میکردم ، به نظر نمی‌رسید بتوانم خودم را جمع و جور کنم . حتی چراغ را هم روشن نکرده بودم . فقط وسط اتاق روی زمین افتاده بودم و زار میزدم. این فکر احمقانه به ذهنم رسید که ای کاش اشک‌هایم نفت بودند؛ چون در این صورت پولدار می‌شدم ، اما چنان فکر احمقانه ای بود که اشکم را بیشتر در‌آورد .

گاهی حس میکنم باید زندگی را ترک کنم، درست همانطور که آدمهای دیگر هتل ها را ترک می‌کنند؛ تمام چیزهایی را که لازم است امضا کنم، کلید زندگی آن دوره ام را پس بدهم و جای تازه ای بیابم. جایی امن.

نویسنده ها در موقعیت های استثنایی اما بسیار مهم، احساساتی را به زبان می آورند که مدت هاست از یاد برده ایم. آنها مارا بهتر از خودمان می شناسند. انگار دارند داستان زندگی مان را شرح میدهند؛ فقط وضوح آن خیلی بیشتر از چیزی است که می توانستیم به آن دست یابیم