«حالم بد بود چون این زندگی من رو به این روز می اندازه. چون این زندگی شیره ی وجودم رو میکشه و حوصله م رو سر می بره، ولی باز مثل بچه ای که دست مادرش رو می گیره ، بهش میچسبم.بعد از این همه سال تحمل اندوه، هنوزم می خوام زندگی کنم.»

رایحه ی شیرین شکوفه های پرتقال سانتانخل را سرمست کرد. آیا لوسیا معشوقی داشت؟ و چرا این فرضیه باعث می شد سانتانخل بخواهد این خواستگار مرموز را بیابد و چاقویی را در قلبش بنشاند؟