کتاب خوبی است اما بدون نوشته! سبکی که من اصلاً دوست ندارم. البته از نویسنده و تصویرگر محترم عذرخواهی می‌کنم. چه کارش کنیم! سلیقه است دیگر!
در کل معنا و مفهوم جالبی داشت.

خاطره: شبی گرم در جنوب کشور. ساعت یک و نیم بامداد. نه زودتر و نه دیرتر. من و مادر و خواهرم در رختخواب بودیم. من که داشتم ماتیلدا را می‌خواندم یک گوشم به صدای پس‌زمینه بود. بعد از مدتی مجبور شدم آن گوش دیگرم را هم به صدای پس‌زمینه بدهم! ماتیلدا را زمین گذاشتم و به آن‌ها پیوستم. و فکر می‌کنید خواهرم به این کتاب چه می‌گفت؟
- مامان می‌شه این کتابِ «آقا دُرستی، آقا برعکسی» رو بخونی؟
😂😂😂

          

            مربع در اساطیر جایگاه محترمی دارد. جایی نماد اهورامزدا و جایی دیگر نماد هماهنگی و کمال است. 
در این کتاب مربع قصه ما در مواجهه با آرکی‌تایپ ویرانگر، هربار به طریقی تکه‌پاره می‌شود و هربار به طریقی خود را باز می‌یابد و عناصر طبیعی، باد، آب، خاک و کوه را تداعی می‌کند.
فوق‌العاده بود.
          

            کودکان رو عمیقا دوست دارم خیلی ناب و خالص هستن!
این داستان  هم روایت یک کودکی بود که دست از تلاش برنداشت و در سخت ترین شرایط ناامید نشد...

          

            هر کتابی که دستمان می‌گیریم در همان لحظه، در کنار این جهانی که زندگی می‌کنیم، یک جهان موازی می‌سازد. به نظر من کتابی موفق است که بتواند وقتی داریم در جهان خودمان زندگی می‌کنیم ما را به جهان موازی خودش بکشاند. طوری که با شوق از زندگی کردن دست برداریم و کتاب را باز کنیم. ابیگیل این کار را با من می‌کند.