علم اگر منجر به عمل و تهذیب و حرکت نشود، حجابی می‌شود میان انسان و حقیقتش، و او را فرسنگ‌ها از آنچه برای آن خلق شده دور می‌کند.

گناهان تلنبار، مزمن و عفونی می‌شوند اگر با آب توبه نشوییمشان. ما یاد گرفته‌ایم که هر روز چند بار دست‌های چرکینمان را بشوییم؛ اما روح کثیف شده از گناهانمان را دیر به دیر. یا حتی ممکن است هرگز نشوییم.

متاسفانه ما اغلب از عنایت فرشته‌ها غافل هستیم. برای همین، لطف آنها را به حساب خوش شانسی می‌گذاریم.

دوستان من! روزی می‌رسد که یک قاضی، یک پادشاه یا یک رئیس جمهور، به خودش می‌گوید: «کاش شغل من در دنیای مادی، شستن مستراح‌های عمومی بود». نه، من هر کسی را که قدرت و مقام دارد متهم نمی‌کنم. حرفم این است که هرچه شغل آدم مهمتر باشد، مسئولیت او هم سنگین‌تر است؛ امکان خطایش هم بیشتر؛ احتمال قبول نشدنش در امتحان الهی هم زیادتر.