ما به《تنها بودن》احتیاج داریم . به این که گاهی مسیرهایی را به تنهایی جلو برویم بدون وابستگی و امیدواری به 《همراهی》دیگران، حتی نزدیکترین آدم‌ها به ما.

گاهی از دست دادن‌ها را لازم داریم . درست و به موقع می‌آیند و در گوشمان زمزمه می‌کنند: دل کندن را تمرین کن.

دوست داشتن احساسی است که مبارزه با آن تبدیل درد خواهد شد

پ.ن: حس آدم هایی که به ما اعتماد میکنند شبیه پرنده ای زیبا است که روزی تصمیم می گیرد ما را امتحان کند. او قمار میکند و بر شانه مان مینشیند او به دستان ما پناه می آورد تا ببیند آیا متعلق به ما است یا نه؟ در گیرو دار این امتحان کردن ممکن است نابود شود چون زندگی اش در دستان ما است. پرنده ای که ریسک میکند و به ما اجازه میدهد زندگی اش را در دست بگیریم. آدم ها اعتماد می کنند چون احتمالا ما را دوست دارند اعتماد کردن کار سختی است و سخت تر از همه داشتن جان پرنده ای در دست است. مواظب پرنده هایی که ما را انتخاب کرده اند باشیم، قمار کرده اند.