فکر کرد چه حسی دارد آدم یک نفر را کنارش داشته باشد که با او همدلی کند، کسی که واقعاً به او اهمیت دهد – فقط دستش را محکم بگیرد، همین – کسی که بگوید "می‌دانم وحشتناک است. شجاع باش. حالت به‌زودی بهتر می‌شود."

عادلانه نبود او بمیرد درحالی‌که اصلا زندگی نکرده بود. در آن ساعت‌های تاریکی شب، عصیان در روح او شعله‌ور می‌شد، نه به این علت که آینده ای نداشت، بلکه به این دلیل که گذشته‌ای نداشت.

تنها چیزی که والنسی درباره‌ی اتاقش دوست داشت این بود که شب‌ها می‌توانست آنجا تنها باشد تا اگر دلش خواست گریه کند.

جنگ تمام شده بود، ولی برای فقیر بیچاره‌ها جنگ هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. فقط بی‌سروصداتر است، همین.

خیال‌باف‌ها هم یک‌جورهایی خواب‌گردند. انگار میان سایه‌روشن‌ها راه می‌روند. روحشان کاغذی‌است: اگر در معرض تابش خورشید قرار گیرد، بی‌درنگ می‌سوزد.