دیگر مثل وقتی هر دویمان کوچک بودیم و او بهترین دوستم در تمام دنیا بود ،عاشقش نبودم.

نمی‌دانستم چطور به او توضیح دهم که به رغم ظاهر کم سن و سالم ،حس می‌کنم پیر هستم. سالیان سال گذشته گذر زمان داشت من را خسته می‌کرد. بعد از مدت دیگر جالب نبود که آدم همیشه حس کند باید خوش بگذراند.

ناگهان شرمنده بودم که بزرگ شده‌ام ،حتی اگر مقدارش جزئی بود. آرزو کردم ای کاش دوباره بتوانم کوچک‌تر باشم و اینکه فقط پیتر و من باشیم، بدویم و بالا برویم و بخندیم، مثل وقتی جزیره‌ برای ما بود.

بعد لبخند زد و اوه، آن لبخند. لبخندی بود که من را از محل دیگر ربوده بود، لبخندی که باعث می‌شد هر کاری برای او بکنم.