بسمه
نمیدانم چطور توصیفش کنم  فقط میتوانم بگویم داستان ظریفی بود 
و خب  فضاسازی قشنگی انجام داده بود خانم دانشور و قلمش هم  شاعرانه بود و نمیدانم چرا من را یاد قلم نادر ابراهیمی  انداخت
      

        بسمه...
در حین خواندن کتاب پيشاپيش ناراحت بودم که مطالب کتاب ممکن است به مرور زمان از یادم برود و شاکله‌ای کلی از کتاب در آینده در ذهنم باشد و با خود میگفتم کاش بنشینم کتاب را مثل کتاب‌های مدرسه از بر کنم
علاوه بر محتوای دقیق  و متقن ،لحن آقای علیانی بسیار جالب توجه و بسیار دلچسب می‌نمود برای من و به همین خاطر پس از تمام شدن کتاب بلافاصله رفتم که کتاب های دیگر ایشان را بخوانم.
پ‌ن: با خواندن کتاب مدام با خود میگفتم کاش آقای علیانی با توجه به وقایع ۷اکتبر به بعد نیز پیوست جداگانه یا جلد دومی برای کتاب می‌نوشتند و یا حداقل یک صفحه به کتاب اضافه می‌کردند و در آن مینوشتند: دیدی گفتم!
      

        بسمه...
کتابی که پایانش را( یا دقیق‌تر بگویم یک فصل مانده به آخرش را) بسیار پسندیدم اینکه نویسنده در فصل های پایانی کم‌کم بنایی می‌سازد و در فصل یکی مانده به آخر به شکل تمیزی خرابش می‌کند برایم جالب بود
ولی جواب بعضی معماهایش را نفهمیدم که البته فکر کنم تنها نیستم
معماها و شخصیت ها این امکان را به داستان میداد که طولانی‌تر باشد و به نظرم کاش نویسنده از این ظرفیت استفاده می‌کرد و کمی بیشتر داستان را ادامه میداد
      

        بسمه...
بعد از خواندن کتاب آدم به فکر فرو میره که ظرفیت انسان تا چه حد عظیمه و انسان تا کجاها میتونه پیش بره و  بعدش هم با یک مقایسه ریز  در مورد استفاده از این ظرفیت بین افرادی مثل ما و افرادی مثل ملاصدرا  یک حس  عقب‌ماندگی یا زیان و حقارت به آدم دست میده و به خودش نهیب میزنه که 'خب تو هم پاشو یه‌کاری بکن حداقل شروع کن  آثار ملاصدرا رو بخون '...