آدمی محکوم شرایط و موقعیت ها نیست که فرزند انتخاب خویش و زاده موضع گیری هاست.

عبد ، نه اسیری در بند که آزاده ای ست شکل گرفته.

ما آگاهی یک عمر را پیدا میکنیم ولی حرکت یک روز راهم نداریم. اینجاست که این آگاهی ، خود بار و وبال ماست، غلط و زنجیر ماست :«و جعلنا الاغلال فی اعناق الذین کفروا » با این چشم پوشی از آگاهی ، زنجیر ها بر گردن انسان انداخته میشود.

عزت ، توانمندی و تسلط تو بر قدرت هاست.

دید مجموعی ، معنایش این نیست که وقتی کسی میخواهد گام اول را بردارد، همان خیزی را بردارد که من بعد از چندین سال برداشته ام. این ظلم است و در روایت آمده :«ایمان مثل نردبان ، درجاتی دارد. کسی که پله ی اول ایستاده ، به آنهایی که پایین ترند ، تحمیل نکند و آنها را هل ندهد.» اگر بخواهی به کسی تحمیل کنی ، میشکند و هر کس شکستی به وجود آورد ، باید آن را جبران کند : «انَّ مَن کَسَرَ مومناً فعَلیه جَبرُهُ.»