در جذبه ای که حاصل زیبایی شب است رؤیای دوردست تو نزدیک می شود بوی تو موج می زند آنجا، به روی آب چشم تو می درخشد و تاریک می شود

گاه میگوید که : کو، آخر چه شد آن نگاه مست و افسونکار تو؟ دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم نیست پیدا بر لب تبدار تو من پریشان دیده میدوزم بر او بی صدا نالم که : اینست آنچه هست خود نمیدانم که اندوهم ز چیست زیر لب گویم: چه خوش رفتم ز دست

وقتی آدم به تاریکی نگاه می کند، به آنجا، می‌داند که چه چیزها ممکن است باشد، اما نمی‌داند چه ها میگذرد. برای همین است که در تاریکی خیلی خبرهاست.

امروز همچون مسافران صحنه های جوانی را پشت سر گذاشته ایم‌.حقایقِ دشوار ما را سوزانده؛همچون بازرگانان مقصد را می‌دانیم و همچون قصابان بخش های مفید را از زوائد تشخیص می‌دهیم.دیگر چیزی ما را نمی آزارد،گویی به همه چیز بی‌اعتنا شده ایم.ما در جوانی حضور داشتیم؛آیا به راستی زندگی کرده ایم؟ ما مثل کودکان بی‌کس ایم و مانند مردانِ با تجربه و بی رحم و سطحی و پُر از اندوه ایم.... باور دارم که از میان رفته ایم.