احتمالا فردا هم روزی مانند امروز خواهد بود. شادی هرگز به سراغم نخواهد آمد، می‌دانم. اما بهترین کار این است که با این باور برم بخوابم که حتما فردا می‌آید؛ فردا، حتما می‌آید.

آدم منتظر زیادی منتظر شادی می‌ماند، تا اینکه بالاخره صبرش تمام می‌شود و با عجله خانه را ترک می‌کند. اما بعدا به گوشش می‌رسد که فردای آن روزی که خانه را ترک کرده، شادیِ فوق‌العاده‌ای از راه رسیده و حالا برای همه چیز خیلی دیر است. گاهی شادی یک شب دیرتر از راه می‌رسد.

آن‌ها ما را به دلیل نداشتن امید یا بلندپروازی حقیقی سرزنش می‌کردند؛ اما اگر می‌خواستیم ایده‌آل‌های حقیقی‌مان را دنبال کنیم، آیا در این مسیر تماشا و راهنمایی‌مان می‌کردند؟