باز دست زری را در دست گرفت وپیامبرانه افزود:《من دیگر آفتاب لب بامم، اما از این پیرمرد بشنو جانم ،در این دنیا همه چیزدست خود آدم است ، حتی عشق، حتی جنون ، حتی ترس. آدمیزاد می‌تواند اگر بخواهد کوه ها را جابجا کند . می‌تواند آبها را بخشکاند . می‌تواند چرخ و فلک را بهم بریزد . آدمیزاد حکایتی است. می‌تواند همه جور حکایتی باشد . حکایت شیرین ، حکایت تلخ ، حکایت زشت ... وحکایت پهلوانی ... بدن آدمیزاد شکننده است اما هیچ نیرویی در این دنیا ، به قدرت نیروی روحی او نمی‌رسد ، به شرطی که اراده و وقوف داشته باشد.》

لابد بلوا در یک درگیری تن به تن خاموش می‌شد، اما همه‌ی مردم می‌دانستند که بلوا بر سر این دو تن نبود، بر سر هیچ آدمی نبود، بر سر خاک هم نبود، به خاطر عشق و گرسنگی هم نبود. میرزا حسن گفت: ((خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی دارند می‌جنگند.))

سروان خسروی پا کوبید: ((حکم می‌کنیم که این دار را بسازی. من می‌خواهم اینجا را بهشت کنم. تو نمی‌خواهی مردم راحت باشند؟)) و دوباره داخل شد. ((تمام بهشت خدا را بگردی یک دار پیدا نمی‌کنی.)) شب دوم

غم همه‌ی عالم را تو سینه‌ی من جا داده بودند. به‌جای هوا انگار سرب می‌بلعیدم، گفتم: ((نمی‌دانم چرا یکهو دلم گرفت‌.)) و مگر نمی‌شود آدم در کودکی یاد سال‌های بعد بیفتد؟ شب یکم

آن شب رزم‌آرا به ما گفت که هیچ‌گاه رو به خدا نماز نخوانده‌ایم، رو به هندوستان ایستاده‌ایم. و گفت باید خدا را شکر کنیم که رو به روسیه نایستاده‌ایم. همه‌ی عبادات ما باطل است، و خدا قاصم‌الجبارین است. من همیشه فکر می‌کردم خدا ارحم‌الراحمین است. شب یکم

چرا بوی خاک می‌دادم؟ شاید اگر از چوب ساخته شده بودم، حالا بوی کاج می‌دادم. شب یکم