با طعم قصه‌های هزار و یک شب،
با بغضِ شعر حافظ،
و عشقِ شهرزاد و خاتون می‌نویسم:
در انتهای کوچه‌ای باران‌خورده،
که نامش “فرصت” است و تقدیرش بن‌بست،
صدای پای قصه می‌آید…
بوی چای تازه در استکان کم‌رنگ،
عطر گل‌سرخی که از گیسوی شیرین به باد مانده،
و پنجره‌ای که هنوز چشم‌به‌راه خسرو است.
این دل هنوز برای "زلیخا" می‌تپد
و "شهرزاد" هنوز برایش شب‌ها قصه می‌گوید…
دیوارهای اتاقم شعر می‌فهمند،
و عاشقانه‌های فراموش‌شده‌ی حافظ را آرام زمزمه می‌کنم.