خیلی خیلی دوستش داشتم و دارم. 
اولین کتابی بود که از خانم مونتگمری می‌خوندم و خیلی هم فوق‌العاده و از ایشون چه انتظار دیگه ای می‌شد داشت؟ 
توصیف هایی که شده بود از خانم باد و خود نیومون،خیلی دلنشین بودند جوری که کاملا قابل لمس بود برای من. 
امیلی رو کاملا مثل دوست خودم حس می‌کردم و باهاش همراه شدم و نوع تفکرش هم جالب بود. آها، و اینکه هر کتابی که می‌خونیم باید مثل یه مکث توی زندگیمون یا چیزی باشه که اصطلاحا گاز بگیره ما رو. و این کتاب برای من اینطور بود که با خودم فکر کردم که چرا انقدر دنبال لذت های نشدنی از زندگی ام؟ باید بتونم به چیزهایی که معمولا نادیده گرفته می‌شه توجه کنم و اینطوری جالب تر میشه.(شاید کمی گُنگ باشه.) 
و بله، بخشی از وجود من هم توی این کتاب جا موند.