“رویکرد عملی” ظاهرا فقط در حد ۲ تا کلمه‌ست برای روی جلد. کتاب کاملا تئوری بود و اصلا انگار انتزاعی! نه مثالی نه داستانی نه حتی موقعیت فرضی‌ای! هیچی نداشت. یه سری نوشته روی یه سری کاغذ.
حیف وقت
      

        اولین تجربه از خواندن قلم ساعدی.
داستان طوریه که هرکسی از ظن خودش یار میشه باهاش.
شخصیت ها مرتب و تمیزن. از خانم که ظاهرا اختلال دو قطبی داره تا مرد جوانی که همیشه مردده بین رفتن و ماندن.
      

        اگر کتاب رو به سه بخش تقسیم‌کنیم
بخش اول کتاب خوب شروع میشه. بخش وسطی میتونست بهترین بخش باشه و بهتر روایت کنه وضعیت کارگران رو و بخش آخر چیزیه که‌ انتظار داریم (از‌ اونجایی که نویسنده خودش فلسطینیه)، مقایسه های تمیز، توصیف احساسات جمعی فلسطینی‌ها
      

        این اولین تجربه من از خوندن نمایشنامه بود. به اندازه بود نه شاخ و برگ زیادی نه بیش‌از حد کوتاه. 

(این برای بار سومه تلاش میکنم یادداشت بنویسم. بهخوان برنده بدترین زیرساخته)