چه حرف‌ها! خبر از دل آدم که ندارند، نمی‌دانند هر آدمی سنگی است که پدرش پرتاب کرده است. پوستهٔ ظاهری چه اهمیتی دارد؟ درونم ویرانه است، خانه‌ای پر از درخت که سقف اتاق‌هایش ریخته است، تنها یک دیوار مانده، با دری که باد در آن زوزه می‌کشد. یا نه، چناری است که پیرمردی در آن کفش نیمدار دیگران را تعمیر می‌کند، گیرم شاخ و برگی هم داشته باشد.

گفت: " مرا یادت هست؟ " دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همهٔ تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ کس نیستم؟

کسی چه می‌دانست روز بعد چه اتفاقی می‌افتاد، ماه دیگر و سال آینده چه پیش می‌آمد. و ما دیگر انسان‌های امروز نخواهیم بود.

در چشم آفتاب، چو شبنم زیادی‌ام چون زهر، هر چه باشم اگر کم، زیادی‌ام! بیهوده نیست زوی زمینم نهاده‌اند، بارم که روی شانهٔ عالم زیادی‌ام!