قلم زیبای اشمیت این‌بار از صحنه روایت می‌کنه، نمایش‌نامه‌ای درباره‌ی نمایش!
        

          یه روایت معمایی  تمیز، هیجان‌انگیز و کم‌نظیر با شخصیت‌پردازی عالی و پایان درست!
        

          مطالب این کتاب خیلی جدید نیست اما اگر چیزی از نسبیت نمی دونید و پیشینه ی فیزیکی متوسطی دارید، خواندنش رو بهتون پیشنهاد می کنم.
        

          یک مدت پیش جلوی باغ عفیف آباد شیراز رد شدم و متوجه شدم درحال فیلمبرداری سریالی به نام سووشون هستند و این شد آغاز خرید کتاب.
داستان راجب خانواده ای در شیراز دوران اشغال انگلیسی هاست و قحطی،بیماری،مرگ، کلیشه های جنسیتی و بی کفایتی هایی هست که در پی داره.
همچنین مثل اکثر کتاب های نویسندگان زن ایرانی راوی قصه یک زن هست که باعث میشه برای من همدردی چندین برابر بشه.
هر یک از شخصیت ها چه محبوب و چه منفور دقیقا ویژگی شخصیتی افراد بارز هر جامعه ای رو دارند!
زری برای من شخصیتی صبور و سردرگمم بود که از حداقل تا حداکثر تلاشش رو برای آگاهی از آغاز تا پایان روایت انجام داد و همینطور که در نهایت میگه : ( اما چراغهای ذهنش روشن بود و او می‌دانست که دیگر هیچ‌کس در این دنیا نخواهد توانسته آن چراغها را خاموش کند. )
و اما یوسف،قهرمان جامعه رو به زوال داستان دقیقا به گفته دیگران نمونه کاملی از فردی است که هنوز دوره او و امثال او نرسیده اما به دنبال جلو انداختن این دورست، و در پی آرمان و ایستادگی و آزادی.
کتاب برای من روند آرام ولی جالبی داشت و فکر میکنم بخاطر فیلم و سریال های متعددی که از این دوره زمانی دیدیم تصور فضای داستان کار خیلی مشکلی نباشه و از کتاب هایی هست که به دلیل شرایط خاص جامعمون انگار عمیق تر تلنگر رو بهمون میزنه و راحت میتونیم قشر های مختلف جامعه دانشور رو با هر جوامع امروزی و معاصر تطبیق بدیم.

من کیف کردم و همراه شدم امیدوارم شما هم همراه بشید و کیف کنید.
ولی این جمله از زری برای پایان بمونه:

(که در زندگی و برای زنده ها باید شجاع بود)
        

          کتابی بود که واقعا دلم میخواست زودتر تمومش کنم چون متاسفانه حوصله سر بر بود و بعضی قسمتای کتاب واقعا اغراق آمیز بود و غیر واقعی...