در مقطع کنونی تاریخ شاید ما با نیاکان خود که در عصر حجر می‌زیستند وجوه مشترک بیشتری داشته باشیم تا با نسل‌های آینده.

رسم تک همسری یعنی پیوند و زندگی مشترک با یک نفر را در نظر بگیرید. این روش زندگی در ظاهر با فرهنگ ارزش‌ها و اصول اخلاقی فرد مرتبط است. البته همه این عوامل مهم هستند اما نیروی عمیق‌تری هم در اخذ این تصمیم مطرح است: هورمون‌های بدن. به ویژه یکی از هورمون‌های بدن به نام اکسیتوسین در پیدایش این پیوند جادویی نقش اساسی ایفا می‌کند. در یکی از مطالعه‌هایی که به تازگی انجام شده به مردانی که عاشق همسر خود بودند مقداری اکسیتوسین تجویز کردند. بعد از آنها در مورد جاذبه یک زن غریبه سوال پرسید. طبق این تحقیق برای مردانی که اکسیتوسین دریافت کرده بودند جاذبه جنسی همسر خودشان بیشتر از جاذبه زنان غریبه بود. در واقع این مردان حتی از زنان جذابی که در این مطالعه شرکت داشتند از نظر فیزیکی فاصله می‌گرفتند. یعنی اکسیتوسین منجر به افزایش پیوند آنها با همسرشان شده بود. چرا موادی شیمیایی مانند اکسیتوسین می‌توانند منجر به افزایش قدرت پیوند انسان‌ها شوند؟از دیدگاه تکاملی ما اینطور انتظار داریم که جنس نر به منظور هرچه بیشتر پراکندن ژن‌های خود از تک همسری دوری کند. اما اگر بقای فرزندان را مقصود بدانیم وجود یک زوج بهتر از یک والد است. این واقعیت ساده به اندازه ای اهمیت دارد که مغز ما راه‌های مخفیانه و مرموزی برای تاثیر گذاشتن بر تصمیم ما در این زمینه ابداع کرده است.

چگونگی مداربندی دقیق مغز آدمی از پیش تعیین نشده ،بلکه ژن‌ها راهنمایی‌های کلی برای ساخت الگوهای شبکه‌های عصبی ارائه می‌دهند و تجربه‌های زندگی فرد باقی کار مداربندی را ترتیب و تنظیم می‌بخشد و سبب می‌شوند که شبکه‌های عصبی بتوانند با جزئیات موجود سازگار شوند.