قصه هایی که درباره خود می گوییم در خلا به وجود نیامده اند.بیشتر وقت ها قصه هایی را که درباره خودمان باورکرده ایم،دیگران برایمان نوشته اند.

در زندگی همه ی ما رخدادهایی هستند که بافکر کردن به آن ها در خودمچاله می شویم؛قلبمان به درد می آید اندوه به دلمان مینشیند واحساس شرم میکنیم .اگر این لحظه ها به هم وصل شوند و قصه ی زندگی مان را بسازند احساس ناامیدی عمیقی درماشکل میگیرد .

داستایوفسکی مینویسد: چیزهایی هست که نباید گفت؛مگر برای دوستان. چیزهایی هست که نباید گفت حتی برای دوستان چیزهایی هست که نباید گفت حتی به خویش..

آیا بهتر نیست پیش از تولید مثل، بیافرینیم و برازنده شویم؟ وظیفه‌ی ما در قبال زندگی، آفریدن موجودی برتر است، نه تولید موجودی پست‌تر.

به دوستی که در رنج است؛ مکانی برای آرمیدن پیشکش کن, ولی زنهار که بستری سخت برایش فراهم آوری.