آدم فقط عادت می‌کند که با این غم زندگی کند حتی اگر زنده نباشند و نفس نکشند بازهم باهات میمونن. دیگه همون اندوه خرد کننده ای نیست که در ابتدا احساسش کردی که غرقت میکرد و باعث میشد که بخوای گریه کنی. ....این چیزی است که یاد میگیری همراهت باشه نه مزاحم‌. مثل قبول کردن نقطه ضعف خودت میمونه.

اما من خیلی خوب می‌دانستم که شخصیتی که انتخاب می‌کنید تا به دیگران نشان دهید، می‌تواند بسیار متفاوت از آنچه در واقع بودید، باشد.

به قول ناپلئون آن موقعی که میدان جنگ ساکت است خطرناک‌ترین لحظه‌هاست.