انگار با خارج کردن هر آواز از گلویم روحم را آشکار می‌کردم.

هیچ کس در این دنیا لیاقت او را نداشت.من هم نداشتم.

چشم ها هیچ وقت دروغ نمی‌گویند.

دستان گره‌خوردشان تبدیل شد به موجودی جدید. سر انگشتانش بی کم‌و کاست،نشست میان گودی های مفصل راوی،چنان که گویی از ابتدا،اینطور خلق شده بودند تا هم‌دیگر را کامل کنند.

بیشترِ اشباح...فقط وجود دارن.اونها مثل آدم های عادی نیستن.اغلب یه خاطره ای از یه آدم هستن.تکه‌ای از گذشته که در زمان حال گیر کرده.اما بعضی اوقات...گاهی...اون‌ها چیزی بیشتر از این هستن.چنین اشباحی فقط وجود ندارن،اون‌ها عمل هم میکنن.یه چیزی رو میخوان.این‌جور وقت ها،یعنی وقتی چیزی رو میخوان،خطرناک هستن.