تجدید خاطره با درختان، از جلال بی اعتنایی آن ها و از عشقی که ما نسبت به آنها داریم که به ما یاد می‌دهد چقدر ناچیز، چقدر بدذات و چقدر انگلی ایم که درهم میلولیم و هم، همزمان، ما را سوار زندگی کردن می‌داند زیرا قادریم زیبایی ای را درک کنیم که هیچ دینی به ما ندارد.

اگر کسی از فردا هراس دارد به خاطر اینست که نمی‌داند چگونه حال را بسازد و وقتی کسی نمی‌داند که چگونه حال را بسازد، به خود می‌گوید که فردا خواهد توانست آن را بسازد و این چرند است، زیرا فردا همیشه با به امروز می‌شود، متوجه هستید؟ بنابراین به ویژه نباید همه این چیزها را فراموش کرد. باید با این یقین زندگی کرد که همه ما پیر می‌شویم و اینکه این موضوعی زیبا، خوب و شاد کننده نیست. به خود بگوییم که زمان حال مهم است: همین حالا چیزی ساختن، به هر قیمتی و با تمام نیرو.

در ملافه ای تمیز خوابیدن به کسی بیش از یک امید سلامتی نمی‌دهد. ظریف خوابیدن به کسی حقی بیشتر از بیمار برای سلامت بودن نمی‌دهد.

آدم ها در جهانی زندگی می‌کنند که در آن واژه‌ها حکومت می‌کند و نه عمل ها و صلاحیت نهایی در تسلط بر زبان است. وحشتناک است، چون ما پستانداران برنامه‌ریزی شده‌ایم برای خوردن، خوابیدن، تولیدمثل کردن، به چنگ آوردن سرزمین خود و برقراری امنیت خود و اینکه بااستعدادترین ها در انجام این کارها، حیوان ترین های ما، همیشه اجازه می‌دهند کسانی سوارشان شوند که خوب حرف می‌زنند، در حالیکه از نگهداری باغ خود، از آوردن یک خرگوش برای شام یا درست تولیدمثل کردن ناتوان اند. انسان‌ها در جهانی زندگی می‌کنند که ناتوان ها بر آن حاکم اند. این اهانتی وحشتناک به طبیعت حیوانی ماست، نوعی فساد، تناقض عمیق.

باید توجه داشت که آدم نباید تصور کنند که چون نقشه مردن خودش را کشیده است پس باید مثل گیاهی که پوسیده راکد بماند و بی کار و بی عار زندگی کند. حال آنکه باید درست عکسش رفتار کند. مهم مردن و در چه سنی مردن نیست. مهم این است که آدم هنگام مردن در حال انجام چه کاری باشد.