دیروز مصمم نشستم سر ترانه‌ی ایزا و دلم می‌خواست هرچه زودتر تمومش کنم.
می‌خوام کاملا منصفانه و به دور از هرگونه احساس شخصی (به‌جز درمورد پایان‌بندیش که کل کتاب رو واسم نجات داد) صحبت کنم.
فکر کنم کتابش ارزشش رو داره که یه بار دیگه بهش شانسی بدم تا تو یه موقعیت بهتر بخونمش. شاید اون روز امتیازم بهش از سه و نیم فراتر بره. چون همین الآنش هم حاضر نبودم دیشب کتاب رو از توی طاقچه تموم کنم و کتاب واقعی و زنده‌ش رو تو دستم نگه داشته بودم تا وقتی کلمه‌ی آخر رو خوندم یادداشت نهایی رو بنویسم، واقعا با دستای خودم ببندمش و به یه نقطه‌ای خیره شم تا فکر کنم.
فصل آخر کتاب گریه‌ام گرفته بود چون (نمی‌دونم اسپویله یا نه، می‌تونین نخونین) دلم می‌خواست به اون کاراکتر یه شانسی برای اثبات خودش بدن. تنهاش نذارن. صدای درونش رو بشنون و بهش محبت کنن.
می‌خواستم همون دیشب بیام اینا رو بگم و خیلی از حرف‌هام رو یادم نمیاد حتی که بنویسم ولی به غزل قبل خوابش قول داده بودم گوشیم رو بذارم کنار وقتی اون نیست و فقط کتاب بخونم. می‌خواستم زنگ بزنم بگم «غزل من دیگه گریه ندارم. این کتاب من رو یه قدم به آزادیِ آگاهی نزدیک‌تر کرد. اجازه بده آنلاین شم.» ولی خب منم خوابیدم.
      

        قبل از نوشتن این نظر، پیشنهاد من به شما اینه که به هیچ‌وجه این کتاب رو به فارسی نخونین. هیچ ترجمه‌ی خوبی ازش وجود نداره و جز ناامید کردن شما و هدر دادن پولتون، سودی نداره.

من واقعا این کتاب رو دوست داشتم. حتی توصیفاتش رو هم دوست داشتم. کاملا برای من پنج امتیازیه.

به نظر من توصیفات شاعرانه‌ای داشت و با ذکاوت از کلمه‌ها استفاده کرد. برای منی که از بچگی کنار دریا و تو جنگل بزرگ شدم و فاصله‌ی چندانی باهاشون ندارم لمس دوباره‌ی اون بخش از طبیعت و زندگی دور از شهر، خیلی لذت‌بخش بود‌. دلم می‌خواست تک‌تک توصیفاتش رو هایلایت کنم و در آغوش بکشم. جدا از اینکه خیلی شبیه lore آلبوم فولکلور بود و شباهت‌های تموم نشدنی پیدا می‌کردم، پس حتی این موضوع برای من که عاشق تیلور و ترانه‌سراییشم یه امتیاز مثبت بود. (البته تیلور خودش این کتاب رو خونده و براش آهنگ هم نوشته، دقیقا زمانی که فولکلور رو منتشر کرد)
این کتاب رو در ژانر خاصی قرار نمی‌دم برای خودم. نه جنایی، نه عاشقانه، نه رازآلود. این کتاب فقط قصه‌ی دختریه به اسم کایا که تو بچگی رها شده و سعی کرده نجات پیدا کنه و موازی با این داستان پلیس‌ها رو یه پرونده‌ی قتل هم کار می‌کنن تا معماش رو حل کنن و کم‌کم این دوتا داستان به هم گره می‌خورن و یه تایملاین زمانی رو داریم.
تا لحظه‌ی پایانی حدس زدم، تئوری‌های مختلفی دادم و هیچ‌وقت انتظار پایانش رو نداشتم. 

خوندنش حدودا سه هفته برام طول کشید، نه به این خاطر که حوصله سر بر بود، نه به این خاطر که جالب نبود، بلکه چون ۱. شروعش واقعا سخت بود و کلمات سختی داشت برام. بعد از یه مدتی با فضاش و نوع نگارشش آشنا شدم و دیگه روون شد برام و ۲. واقعا انقدر خوندنش لذت‌بخش بود و من رو از مشکلاتم دور می‌کرد که نمی‌خواستم با عجله تمومش کنم. یه کتاب سبک و راحت که هروقت دلتون خواست می‌تونین برین سراغش‌.

اگه فیلمش رو دیدین و فکر می‌کنین داستان براتون لو رفته، اصلا نگران نباشین چون حتی پایانشون هم از هم متفاوته و خیلی بیشتر شما رو به اعجاب وامی‌داره.
قطعا قراره بگم کتابش از فیلمش بهتر بود با این تفاوت که فیلمش اصلا به نظرم ضعیف نبود و می‌شه به عنوان اثری مستقل، ازش لذت برد.

بعد از خوندنش آهنگ Carolina رو هم گوش بدین و لذت ببرین. واقعا با ظرافت تمام این آهنگ نوشته شده و با رازهای کتاب گره خورده. بهترین آهنگی بود که می‌شد براش انتخاب کرد.